Mektebim

2000 yılında İstanbul/Sultanbeyli ilçesine atandım. Merkezden Okuluma giden araba olmadığı için, yaklaşık üç km tırmanma yolu ile dağın eteğindeki okuluma gidebileceğim söylendi. Okuluma vardım, görevime başladım.

Sınıfım 61 mevcutlu bir sınıftı, öğrencilerin kalabalıklığı arasında kaybolduğumu bile hissettiğim olmuştu.  Down sendromlu olmak üzere, okuma yazma bilmeyenden tut, birçok farklı engelli ve özellikli öğrencilerimle beraber nerde ise ayağı hiç yere basmayan, kanatlı diyebileceğim, uçar gibi gezen çok hareketli öğrencilerim vardı. Bu öğrencilerimle öğretmenlik serüvenime ve hayata, yeniden başladım.

Aylar sonra bir gün, öğrencilerimle müzik yarışmasına ilçede bir okula gittik. Yalnız öğlen yemeği arasında geçen küçük bir olayın yıllar sonra beni bu kadar etkileyeceğini hiç düşünmemiştim.Bu yarışmada öğrencilerim ilçede 3. oldular.

Yıllar sonra Sultanbeyli merkezde yürürken bir genç koluma girdi, biraz irkildim ‘Ne oluyor’ dedim. ‘Hocam’ dedi. ‘Size börek ısmarlamak istiyorum’ dedi. ‘Neden?’ dedim. ‘Sen kimsin?’ dedim. ‘Beni hatırladımadınız mı?’ dedi.  ‘Hatırlamadım’ dedim.

Okulumuzda öğrenci imiş meğer. Başladı anlatmaya ‘Yıllar önce müzik yarışmasında herkes öğlen yemeği yerken, Benim de cebimde harçlığım yoktu. Kendinize aldığınız yiyeceklerden bana da ısmarladınız. O anı hiç unutamıyorum, sizi burada görmüş olmaktan çok mutlu oldum ve size olan minnettarlığımı nasıl anlatsam bilemiyorum, çalıştığım börekçide size börek ısmarlamak istiyorum.’ dedi.

Ne kadar mutlu olduğumu anlatamam. Emek verdiğimiz bireylerin, bizi yıllarca unutmadığı bir mesleği icra ediyoruz. Küçük bir ayrıntının bile yıllar sonra önümüze gelmesi bizleri onure etmektedir.

İyi ki öğretmen olmuşum. Sevgi ve Saygılarımla…