Öğrencilerim İçin Nasıl Dayak Yedim¿

Yıl 2014, aylardan haziran… Okulda tüm eğitim öğretim faaliyetlerinin sonuna gelinmiş ve herkes tatil moduna girmişti. Mezun olacak olan öğrencilerin baskısı bir an olsun hafiflemiyor, giderek artıyordu. Artık okul pikniğine gidilmesi zorunluluk haline gelmişti.

O günün sabahı okula ilk gelen ve arabası olan öğretmen bendim. Öğrencileri mesire alanına götürecek olan servis henüz gelmemişti ve vakitte hızla akıp geçiyordu. Mesire alanı ulaşımı kolay ve halka açık bir yer olduğundan ve de il genelinde okulların yıl sonu pikniği düzenlemesinden dolayı yer bulamamaktan endişe ediyorduk. Bir an önce mesire alanında giderek kendimize bir yer bulmalıydık. Müdür yardımcımızın yardım çığlıkları hala kulaklarımda. Bir kahraman gerekiyordu ve de günü kurtarmalıydı. Tereddüt etmeden atıldım. “Ben! Ben birkaç öğrenciyi yanıma alıp mesire alanında uygun bir yer bularak sizleri beklerim” dedim. Yanıma aldığım yiğit genç kız ve erkeklerden oluşan öncü birliğim ile Hızır gibi yola çıktık.

İçimizdeki harlanan görev aşkı ile olay yerine hızla intikal ettik. Ama o da ne? Tüm çardaklar bomboş karşımızda duruyor. Biz malzemelerimiz için bir tane boş çardak ararken tüm okula fazlasıyla yetecek miktarda çardak hemen önümüzde bizi bekliyordu. Hemen uygun gördüğümüz çardaklara bayrağımızı dikmeli ve o çardakları fethetmeliydik. Koşarak çardaklara yaklaşıyor, biz yaklaştıkça umutlarımız sönmeye başlıyordu. Çardaklar çoktan fethedilmiş, masalarının üzerilerine birer poşet veya tepsi, mangal, su bidonu gibi şeyler bırakılmıştı. Önceleri bir hüzün çöktü üzerimize. Başaramamıştık! Sonra bir gariplik fark ettik. Malzemeler burada ama ya insanlar nerede? İçimizdeki hüznün yerini müthiş bir asabiyet aldı. Kandırılmıştık! Başka bir öncü birlik tüm çardaklara bayrak dikercesine eşyalarını dağıtmıştı. Üstelik ihtiyaçlarından çok fazla yeri işgal etmişlerdi. Düşman onca çardağı başı boş bırakmıştı. Kontrolsüzce büyüyen bu düşmanın yaptığı strateji hatasını değerlendirerek stratejik konuma sahip iki çardaktaki eşyaları diğer çardaklara bırakıp kendi eşyalarımızı yerleştirdik. Bu iki çardağın etrafında yeterince yeşil alan ve gölgesinden faydalanabileceğimiz ağaçlar vardı. Obamız için gayet uygun bir yerleşkeydi.

Biz haklı gururumuzu yaşarken uzaklardan tanımadığımız düşmanlar savaş çığlıkları atarak üzerimize doğru koşmaya başladılar. Benim aslanlarım korkudan ve şaşkınlıktan kediye dönmüşler arkama saklanmışlardı. Bense düşmanların tamamının kadın olmasının şaşkınlığını bir türlü üzerimden atamıyor, obamızı savunamıyor, işgali ancak seyredebiliyordum. Düşman anlamadığım bir dilde ve çok hızlı konuşuyor, bense dediklerine bir anlam veremiyordum. İçgüdüsel olarak yavru aslanlarımı bu olaydan uzak tutmam gerektiğini düşündüm. Çünkü bu yavruların karışacağı en ufak olay kraliyet eğitim müdürlüğü ve bakanlığınca hiç hoş görülmez, infazımı isteyebilirlerdi. Yavru aslanlarımla beraber kurtarabildiğimiz malzemeleri alarak sessizce uzaklaşmaya başladık.

Tam o sırada Ceyda “öğretmenim kadının biri cep telefonu ile sizin fotoğrafınızı çekti” dedi. O an bu savaşın bu şekilde bitemeyeceğini anlamıştım. Düşman istihbarat yaparak daha sonra çok daha kuvvetli bir saldırı yapacağının sinyallerini veriyordu. Düşmanın elindeki bilgiyi onlardan alarak bu savaşı büyümeden bitirebilirdim. Aslanlarımı geride bıraktım ve düşmana bir tehdit oluşturmayacağımı göstermek için tek başıma çardaklarına yanaştım. Ellerinde bana ait bir fotoğraf bulunduğunu ve bu fotoğrafın silinmesi gerektiğini söyledim. Fotoğrafı cep telefonuyla çeken kadınımsı mahlukat masa üzerindeki tepsiyi kaptığı gibi üzerime saldırdı. Tepsiyi deli gibi savuruyor ama hiç isabet ettiremiyordu. Düşmanın acemiliğinden faydalanarak diğer elindeki cep telefonunu mendil kapmaca oynar gibi kaptım. Çok kolay olmuştu. Kadın benden hayli kısa olduğundan telefonunu alamıyor, benim yeşil renkli tişörtümün yakasını boğazımı sıkar gibi sıkıyordu. Bense bir türlü çözemediğim tuş kilidi ile uğraşıyordum. Nalet olasıca telefon çok eski bir teknoloji kullanıyordu. Sanki patlamasına üç saniye kalmış bir bombayı imha etmeye çalışıyordum. Başaramımıştım. Üstüne tişörtüm boşu boşuna kırışmıştı. Kraliçem tişörtü bana daha yeni almıştı.

Okulun kalanı servis araçlarıyla gelmiş ve bizimle buluşmuşlardı. Kalabalık olduğunuzu gördüklerinden ve ihtiyaçlarından fazla çardak işgal ettiklerinden veyahut acıdıklarından olsa gerek bir tanesini bize bıraktılar. Her ne kadar olanları olduğu gibi anlatsam da “Onur hoca kadından dayak yemiş” dedi çocuklar gün boyu… Gün boyu neşeyle oynayıp eğlendiler. Bana da o gün gökten dayak düştü…