Dikkat Pire Var…

Ben şehir çocuğuyum.

   Yani herkesi bir köyü filan vardır ya işte benim yok.

   Annem babam hatta dedelerim hepsi merkezde yaşamlarını sürdürmüşler.

Köyle tanışmam, öğretmenliğe atanmam ile başladı.

Köy hayatı oldukça farklıydı.

Babam; “hayat morarır,kızım” derdi.Ben bu söze bir anlam veremez neden hayat zorlaşsın öğretmen oluyorum  üstelik para da kazanmaya başlayacağım için sevinirdim.

Ancak ne kadar paran olursa olsun, köyde kaloriferli ev yoktu.

Kalorifere gelinceye kadar tuvaleti içeride olan ev bile çok lükstü.

Her yaşadığım zor da olsa güzel deneyimlerdi…Hayat adına bana çok şey öğretti…

Paylaşmak istediğim bu değil…

Köy hayatı ile birlikte “pire” diye bir gerçekle tanıştım.

Okula giderken pantolonun paçalarını şöyle bir çorapların içine tıkar,

öğrencilerimizi okul formalarıyla ahıra,hayvanların yanına girmemelerini tembih ederdik..

Bir gün derste; konuyu anlatırken çocuklarla birebir temas içerisinde olmak için sıralar arasında dolaşıyordum.

Sınıfın afacanı olan bir çocuk dikkatimi çekti. Elinde ki kalemle bir şeye nişan alıyordu…

İlk başta bir anlam veremediğim için yaklaşmaya başladım…

Sonra  gerçeği fark ettiğimde oradan hızla uzaklaştım.

Meğer bizim afacan bir pireyi hedeflemiş, elindeki kalemi ona fırlatmak için nişan almaktaymış.

O gün küçücük pireden kaçışım, yüzümde kocaman bir tebessüm şimdilerde…