HAYVANAT BAHÇESİ GEZİMİZ

Okulumuz her sene olduğu gibi 4 yıl önce de geleneksel Darıca Hayvanat Bahçesi ‘ne gezi düzenledi. 1. sınıf okutuyorum ve sınıf mevcudum da epeyce fazla. Kalabalık bir sayı ile geziye katıldık. Görevli velilerimle birlikte öğrencileri belli sayılarla paylaşarak ve görevli rehber eşliğinde geziye başladık.Büyük bir heyecanla hayvanları inceliyorlar,yorumlar yapıyorlar ben de onların her anını resimleyip anılarını sonsuzlaştırmaya çalışıyorum.Belli bir sıra ile gözümü ayırmadan öğrencilerimle ilgileniyorum.

Derken ,öğle yemeği için kafe bölümüne geçtik , yemek yemek için masaya dizilince iki öğrencimin olmadığını farkettim. Lavaboları,etrafı ve oyun alanlarını hızlıca dolaştıktan sonra iyice endişelenmeye başladım.Düşünebiliyor musunuz? Aslanlar, kaplanlar,timsahlar,…….Ve benim iki emanet kayıp.

Öğrencilerimi diğer öğretmen arkadaşlara ve görevli velilerime teslim edip kayıp iki öğrencimi aramaya çıktım. Hızlıca hem arıyor hem de aklımda bin türlü senaryo kuruyordum.Koca bir hayvanat bahçesi, onlarca yol ayrımı ve telaştan önünü göremeyen ben…

Sonra birden karşıdan gelen iki çocuk gördüm belli belirsiz. Evet evet bunlar benim öğrencilerimdi. Ayaklarımın bağı çözülmüş bir halde olanca sabrımla :

-Oğlum ,siz neredeydiniz? Bir saattir sizi arıyorum. Çok korktum size bir şey oldu diye..

Öğrencim oldukça sakin bir şekilde:

-Örtmenim,biz zürafaları görmek istedik o yüzden zürafa yazılarını takip ettik, dedi.

Meğer bizim iki kafadar, komşu çocuğu oldukları için o alışkanlıkla, birlikte geziye devam etmişler.İçimdeki korku yerini sevince bırakırken çocukları alıp arkadaşlarının yanına götürdüm.Gezimizi sağ salim bitirip eve döndük.Ama o korkumu unutmuyorum. İşin ilginç tarafı o gün zürafalar hasta olduğu için açık alana çıkmamışlardı.