ALAATTİN ÖĞRETMEN-ALİME ÖĞRETMEN

Ne zaman öğretmen denilirse,atandığım ilk kasaba ve kasabaya giderken yolculuk esnasında okuduğum Aylim Yıldırar’ın unutamadığım öğretmen anıları-Alaatin öğretmen yazısı gelir aklıma bir de Van erciş depreminde şehit makamına erişen arkadaşım Alime Paşa ve şehit makamına erişen nice öğretmenlerimiz….Onların Anısına…

Bazen beklemediğimiz bir anda biri gelir,tutar elimizden,çıkarır bataklığın soğuk kollarından.”Kim,kim!”dersiniz bu,karşılıksız fedakar kahraman?Alışkın değilsiniz böyle bir sevilmeye?…Gözlerimi kapattığımda çoğu zaman,kahramanların melekler olduğunu düşündüğüm bir hikayeyi yaşarım.Yaşadıkça bir kez daha ölürüm Öğretmenimin anısına…

Sen bir güldün,bizler gonca:biz açıldık gül olduk;sen kanınla renk kattın.

Okul özlemiyle yanıp tutuşurken çıktı karşıma öğretmenim.o,mum oldu,bizler pervane.Bize korkmadan dönmeyi öğretti etrafında.

Okula gitme yaşım geldiği halde,evde okuldan söz edilmezken,köye yeni atanan öğretmen hızır gibi yetişti imdadıma.Alaattin öğretmen;eve kadar gelmiş,anne ve babamı ikna etmeye çalışmıştı.Hatta okul masrafımı bile karşılamaya söz vererek ikna etmişti babamı.Beni asıl cezbeden,her biri ayrı şehirden gelmiş,çoğu görevine yeni başlamış genç ve fedakar öğretmenlerimdi.Bu kasabadaki öğretmenlerimiz tek meşalemizdi.Hele Alaattin Öğretmenim;sanki öğretmen olmak için yaratılmıştı.

Her gün okula erkenden gelir,etrafında topladığı öğrencileriyle vakit geçirir,bir mum gibi ışığını etrafına yansıtırdı.Birçok öğretmenin görevine başlamadan istifa ettiği Silvan’a,Alaattin öğretmen koşa koşa gelmiş,kısa zamanda bizden biri olmuştu.Günün büyük bölümünü öğrencilerine ayırırdı.Sevgili öğretmenim hepimizin gönlünü nasıl fethetmişti?

Uzun bir kıştan sonra bahar yüzünü göstermişti.Tatil olunca öğretmenimiz bir süre memleketi Samsun’a gider,ailesini ziyaret ederdi.Nihayet okullar kapandı.Karnemiz iyiydi.

Batman’dan kalkan otobüs Silvan’da mola vermiş,Alaattin öğretmeni de yolcularla beraber almıştı.Gazete ve kitap okumayı ihmal etmememiz gerektiğini bize tembih etmişti.Öğretmenimizin gidişiyle kalbimiz buruk,boynumuz bükük kalmıştı.

Koyunlarımızı otlaktan ağıla sokarken annemin yaptığı nefis gözlemeleri yemek için acele ediyorduk.Annem gazetelerin arasına sarmıştı gözlemeleri.Tam gözlemeyi yerken gazetenin üstünde bir fotoğraf dikkatimi çekmişti.Ne kadar da Alaattin öğretmene benziyordu.Merakla haberi okumaya başladım.Diyarbakır’dan Samsun’a gitmekte olan otobüs,Elazığ yakınlarında durdurulmuş,yolculardan beş tanesi acımasızca kurşuna dizilmişti.Bunlardan biri de Alaattin öğretmendi.

Gözleme parçaları boğazıma dizilmişti,göz yaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu.Şehit olmuştu öğretmenim.

Öğretmenim biz tomurcuktuk,sen güldün.Yaşatacağım senin filizlerini.Yemin ettim,ant içtim..Kaldığın yerden devam etmeye…

Bu yazıyı okurken ev arkadaşım Alime paşanın’da bu makama erişeceğini düşünememiştim o sıralar.Ama Alaattin öğretmenler bitermiydi hiç?İlk atandığım kasabada kesişti yollarımız Alime öğretmenle.Güler yüzlü,idealist ve çocukların sevgisini kazanmış bir melekti.Çoğu insanın gitmekten imtina edeceği bir yere çıkınca tayini hiç tereddüt bile etmeden koşa koşa giden koca bir yürekti.Nerden bilirdik düğün haberlerini beklerken şehitlik makamına erişeceğini.Kaldığı binanın çöktüğünü öğrendiğimizde bizde yıkılmıştık.Haberleri izlerken alt yazıda öğretmen arkadaşının,ev arkadaşının ismini görmek çok acıydı.Atlatmamız kolay olmadı ama filizleri yaşatmak gerekliydi.İsminin verildiği okulda nice tomurcuklar yetişmeliydi.Ant içtim..Kaldığın yerden devam etmeye…