Kahraman….

Öğretmenliğimin ilk yıllarıydı. Çalıştığım okula yeni atanmıştım.Her gün büyük bir heyecanla okuluma gidiyordum.Öğrencilerime çok çabuk alışmıştım .Onlarla sohbet ediyor,dertlerini dinliyor, bildiğim ne varsa öğretmeye çalışıyordum.Okulda yeni olduğum için henüz diğer sınıflar beni tanımıyorlardı.Nöbet sırasında büyük sınıflarda sürekli uyardığım bir öğrenci vardı. Sınıf öğretmeni olmadığım için dediklerimi çok dikkate almıyordu.Meslekte yeni olduğumu farketmişti.Ne söylesem söz geçiremiyordum.

Günlerden birgün tam sınıfa gireceğim anda aynı öğrencinin merdivenlerden sarktığını gördüm. Aşağıdan ‘düşüceksin’ diye bağırdığımı hatırlıyorum. Bayılmışım, kendime geldiğimde herkesin başıma toplandığını gördüm. İlk sorum’ Öğrenciye ne oldu?’ sorusuydu.Sonradan öğrendim ki sarkan çocuk 3.kattan takla atarak benim üzerime düşmüş.Ona bir şey olmamış ben bayılmışım. Kazadan sonra hemen doktora götürdüler. Çarpmanın etkisiyle omzumda yırtık oluşmuş.

Okula geri döndüğümde kolum askıdaydı, uzun süre de bu şekilde kaldı. O günden sonra okulda kahraman ilan edildim.Üzerime düşen öğrencinin hayatı kurtulmuştu.Kendisini, hep uzakta beni üzgün gözlerle izler buluyordum. Ancak hiçbir zaman cesaretini toplayıp benim yanıma gelemedi. Ailesi teşekkür etmek için yanıma geldiğinde bu olayın ona ders olduğunu , davranışlarının tamamen olumlu yönde değiştiğini söylediler.

Mezun oluncaya kadar benimle yüz yüze gelmemek için kaçtı. Ancak mezuniyet günü yaptığı konuşmayla bana herkesin içinde teşekkür etti ve beni hayatının kahramanı olarak gördüğünü, af dilediğini söyledi.Kendisini yaşlı gözlerlerle dinledim…

Umarım bir gün bir yerlerde yeniden karşılaşırız..