KIZIM MÜDÜR NEREDE ?

11 Yıllık sınıf öğretmeniyim. İlk atamamda, her sınıf öğretmeninin endişeli rüyası birleştirilmiş sınıflı bir okula atandım.

27 kişiydik (gerçi o ilk yıllar bu sayı bana 54, 81 miş gibi çok geliyordu) ama o azıcık kadrosuyla kısa sürede kaynaşmamızla okulu evimiz gibi hissetmemiz çok sürmedi. Zaten ilk yıllarımdı (çömezliğin dibi) ve yaşımdan küçük göstermem de cabasıydı. Velilerin, çocularının ablasına tembih eder gibi “Naptın baktın mı Ali’nin ödevlerine….” demesi gibi birçok komik durumla karşılaşıyordum.

Tabi bu okulun bir müdür yetkili öğretmeni de vardı. Zaman geçtikçe yeni bir stres sardı. Ya müdür yetkililik bana kalırsa… Çocuklar oldukça fazla zaman alıyordu. 3.sınıftakilerin 5. öğretmeniydim, çok eksiklerdi. Bir de evrak işleri nasıl olacaktı. Veeeeee… Her zaman tasayı çekip değirmene giden ben, o arkadaşın evlenip  tayin olmasıyla müdür yetkili oluverdim. Yaptım yaptım sıkıntı yok… Babamın rahat evinde fatura bile yatırmamış olan ben, çatı aktarma, ağaç budama, tesisat, bilgisayar sınıfı için bağış bulma, kömür taşıma, okula internet ve güvenlik kamerası döşeme, çiçek ekme ve evrak işleri için her gün ilçeye gitme… Hepsini yaptım. Uğraştırıcı ama yine de çok güzel anılarmış sayenizde hatırlamış oldum.

Sürekli gelen müfettişlerimizle her daim tetikteydik. Bizim ilçeyi sık ziyaret ediyorlardı. Sadece “Karneleri bastınız mı” diye bile uğrasalar ister istemez yaşanan gergin hisleri hala hatırlarım ve tabi hala küçük göstermemi….

Bir gün yine bahçe kapısından bir müfettiş girdi, yeni biriydi. Karşılamak için okul kapısında yerimi aldım. Kafasını kaldırmadan “Müdürünüz nerede?” demişti bir yandan yürümeye devam ediyordu. Ben hoşgeldiniz falan diyorum ama ne çare.. Okulu çok eskiden bildiği için o anda gördüğü yeniliklere dair bir yandan cümleler kuruyordu. Müdür kapısından girdik, ben hala müfetişimizin arkasında ilerliyorum. En son kızım “Müdürünüzü çağır.” dediğinde benim çekinerek ağır adımlarla suç işlemişcesine müdür masasına doğru yürümemle müfettiş beyin yüzündeki şaşkınlıkla karışık gülümser yüz ifadesini hiç unutmuyorum. “Müdür benim, hocam.”