Nice Memories at Mahmut Ali Kirmit Secondary School

Öğretmenliğin en büyük güzelliği sevilmek…  Sevmek öğrencileri, masum kalpleri karşılık hiç beklemeden…

Acısıyla,  tatlısıyla geçen zaman…

Mahmut Ali Kirmit öğrencilerim ile yoğun sınav temposuna kendimizi kaptırmıştık elbette

Ama öğrencilerimin  bazen yorulduğu ve  ders çalışma konusunda isteksiz olduğu zamanlar oluyordu bazen.

Yine bir gün böyle bi zamanda öğrencilerin sınav motivasyonunun çok düşük olduğu bir dersteydik.

Öğrencilerimin ders anlatma gayretimi görmezden gelmeleri, dersi dinlemeyip , kendi hallerinde takılmaları

bende küçük bi kırgınlığa sebep olmuştu.

Mesleğin ilk zamanları tabi..

Şimdi olsa çok daha olgun ve ılımlı karşılardım bu durumu.

Derste öğrencilerin geyik durumunu abartmaları, benimse TEOG sınavına çok az vaktin kalmış olmasına bağlı olarak

yaşadığım stres, kaygı durumu…

Öğrencilere biraz sert çıkarak durumun ciddiyetinin farkına varmaları gerektiğini ifade ettim.

Onlar için zamanın çok kısaldığından  bahsedip dersi anlatmayı bıraktım. Zaten beş dakikaya da teneffüs olmuştu. Üzgün bi şekilde

sınıftan çıkmak ise öğretmenliğin en zor hallerindendi…

Güzel kalplilerim, kısa sürede hatalarını anlamışlardı.

Beni mutlu eden , onların iyiliği için çabaladığımın onlar tarafından anlaşılmasıydı.

Kısa sürede organize olup, çok anlamlı , manidar, sevgilerini ifade eden uzunca bir mektup yazmışlardı.

Sınıfa aniden gelen koskoca bir çiçek buket ve bu mektup ile gönlümü alma planları yapmışlar meğerse.

Çiçekler kollarımdaydı, mutlu olmuştum, ama en büyük mutluluğum çiçeklerimin kalbindeki sevgim, çiçeklerimin

gözlerindeki parıltıydı…  İyi ki dediğim anlarımdandı. İyi ki…