Öğretmenlik Sabır ister

Öğretmenliğimin ilk aylarıydı…

Belki de ilk günleri…

Öğretmenlik sabır isteyen bir meslektir sözü kulaklarımda çınlayacaktı o gün…

Dersin son beş dakikası… Konu anlatılmış, örnek sorular çözülmüş hep birlikte..

Anlaşılmayan noktalar tekrar edilmiş… Artık ödev verme zamanı gelmişti…

Ben ödevi açıklamaya başladığım anda bir parmak havaya kalktı..

İlk önce görmezden geldim…

Zil çalana kadar ödevi iyice anlamalarını istiyordum zira…

Ben anlattıkça parmak daha da ısrarla yükseldi ve kolunu sallayarak kendini bana göstermeye çalıştı.

Artık görmezden gelmek mümkün değildi…

“Ahmet, biraz bekle ben bitireyim sonra sen söyle ne diyeceksen” dedim.

Ödevi nasıl yapacaklarını anlatmaya devam ettim.. Ama parmak inmiyordu..

Israrla sallıyordu parmağını..

“Ahmet biraz bekle oğlum” dedim..

Devam ettim…

Artık zil çalmak üzereydi… Israrla havada duran parmak beni germişti.. Bir an önce ödevi vermeyi istiyordum..

Ahmet ısrarla sorusunu sormayı bekliyordu.

Sonunda dayanamadım..

Evet Ahmet… Hadi sen konuş bakalım.. Madem bu kadar önemli…

Ahmet amacına ulaşmış, zafer kazanmış bir edayla ayağa kalktı…

vee..

Beni buz kestiren o soruyu sordu…

“HOCAM, ÖDEV VAR MI?”