PARLAK TAŞ

Bir varmış bir yokmuş

Evvel zaman içinde,

kalbur saman içinde,

develer tellal,

pireler berber iken.

Ben anamın beşiğini

tıngır mıngır sallar iken,

az gittim uz gittim.

Dere tepe düz gittim.

Çayır çimen geçerek,

lâle sümbül biçerek;

soğuk sular içerek,

ayla ayla bir güz gittim.

Bir de dönüp ardıma baktım ki, ne göreyim?

Gide-gide bir arpa boyu gitmemiş miyim?

Natal – matal martaval,

işte size duyulmadık bir masal.

Çok uzakta bir orman varmış. Bu ormanda kuşlar, tavşanlar, aslanlar ve daha bir çok hayvan yaşarmış. Bu ormandaki tüm hayvanlar kardeş gibi mutlu mesutlarmış. Aralarında her zaman  doğruluk dürüstlük  varmış.

Günlerden bir gün yavru tavşan ormanda gezerken yerde parlayan bir taş bulmuş. Bu taş o kadar güzelmiş ki gözlerini alamıyormuş.

Bu taşı o kadar çok sevmiş ki sadece kendisinin olmasını istemiş. Onu kimsenin bulamayacağı bir yere saklamış.