CÜMEN’İN GÖÇ KORKUSU

HİKAYEMİZE KATKI  SUNANLAR

YAZARLAR:

Dilek Fatma DİLLİ ve Öğrencileri

Cihan ÇETİN ve Öğrencileri

Halime MİRZA ve Öğrencileri

Hatice Kübra GEÇİT ve Öğrencileri

Gülsen ÖZTÜRK ve Öğrencileri

RESİMLEYENLER:

Özdem SEVEN ve Öğrencileri

Özlen YAŞİN ve Öğrencileri

ELBA PİRNAZAROVA ve Öğrencileri

Luís Ferreira ve Öğrencileri

Nazan GÜNDÜZ ve Öğrencileri

KAPAK RESMİ

Elba PİRNAZAROVA ve Öğrencileri

CÜMEN’İN GÖÇ KORKUSU

Cümen o sabah korkunç bir gürültüyle uyandı. İlk yaptığı şey kardeşine annesi ve babasına sarılmaktı. Kardeşi Rimes kendinden 3 yaş küçüktü. Uyandığında kardeşi korkudan ağlıyordu. Cümen bir taraftan korkuyor, bir taraftan kardeşini sakinleştirmeye çalışıyordu. Cümen çok korkmuştu fakat kardeşinden büyük olduğu için belli etmiyordu.

Yazan: Dilek Fatma DİLLİ ve Öğrencileri

Henüz kalbinin çarpıntısı geçmemişken annesi ve babası çocuklara sarıldılar. En küçük kardeşi Hamza annesinin kucağında hiç susmadan ağlıyordu. Cümen annesi ve babasının ne yaptığını anlamaya çalışırken , kardeşlerini sakinleştirmeye çalıştı. Kardeşi biraz sakinleşmiş, susmuştu.

Yazan: Dilek Fatma DİLLİ ve Öğrencileri

Cümen endişeli gözlerle ailesine baktı. Bugünün ülkesi ve ailesi için kötü bir gün olduğunu hissetmişti. Anne ve babasının çok geçmeden çabucak hazırlık yaptıklarını anladı. Yatılı misafirliğe gider gibi kıyafetlerini valize hızlıca dolduruyorlardı. Kendisi de anne ve babasına yardım etti. Hızlı bir şekilde acil lazım olacak kıyafetleri valize doldurdular. Bir poşete de evde bulunan yiyecekleri koydular. Tüm aile bundan sonra yapılacakları bakışarak anlatıyordu.

Anne ve babası çok üzgündü. Çok sevdikleri evlerini eşyalarını, çocukluklarını, gençliklerini geride bırakıp gideceklerdi. Cümen küçücük başıyla bunların hepsini anlamıştı.

Yazan: Dilek Fatma DİLLİ ve Öğrencileri

Anne ve babası ülkelerinde savaş çıktığını söylediler. Savaş yüzünden gitmeleri gerektiğini söylediler. Giderken her şeylerini bırakacaklarını söylediler.

Maddi ve manevi zorlukların onları beklediğini biliyorlardı fakat mecburdular. Her şeyden önemlisi can güvenliğiydi.

Yazan: Halime Mirza ve Öğrencileri

     Cümen doğup büyüdüğü eve son bir defa baktı, sanki bir daha hiç göremeyecekmiş gibi. Elinde bebekliğinden beri hiç düşürmediği oyuncak ayısı ile gözyaşları içinde sessizce vedalaştı yaşadığı bu şehirle…

Cümen ‘in babası doktordu. Hem de ülkesinde çok iyi bilinen başarılı bir doktor. Hatta yurt dışından bile hastaları oluyordu. Gittikleri yerde acaba yine doktor olur muydu? Nereye gidecekleri konusunda en ufak bir fikri yoktu. Babasına sordu ”Baba nereye gidiyoruz?”

“Türkiye”  dedi babası,”Oradan belki İtalya ya da Fransa.” diye ekledi.

Yazan: Halime Mirza ve Öğrencileri

Türkiye’yi ders kitaplarından biliyordu. Yardımsever insanların olduğu bir ülke olduğunu ,orada akrabası olan arkadaşlarından duyardı. Merak, üzüntü karmaşıķ duygular içindeydi. Sınır kapısına yaklaştıklarında kocaman “Türkiye” yazısını gördü. Bomba seslerini geride bırakmışlardı. İçlerinde bulundukları durumdan haberdar olan yetkililer geçici sığınma yerleri yapmışlardı. İlk oraya yerleştiler. Yemekleri veriliyor ihtiyaçları gideriliyordu.

Yazan: Halime Mirza ve Öğrencileri

Babası İtalya‘daki arkadaşı ile sürekli görüşüyor, orada kalabilecekleri  ve babasına mesleğini yapabileceği bir yer ayarlamaya çalışıyordu.

 Avrupa‘yı görmeyi çok istiyordu ama yerleşecekleri bundan sonraki yaşamını     orada sürdüreceklerini hiç düşünmemişti?

  Türkiye’yi sevmişti. Misafir oldukları kendilerine ayrılmış kampa benzer bu yerde yaşıtı birçok çocuk vardı. Onlarla oynuyordu. Oyunlarında hep o evlerinden kendilerini koparan günün izleri vardı. Bütün arkadaşlarının hayali bir şekilde Avrupa’ya gidebilmekti. Bunun için çeşitli yollar araştırıyorlardı. Ķimisi deniz yolu ile gitmeyi planlarken babası uçak biletlerini almıştı bile..

Artık İtalya’ da yaşayacaklardı. Babasının başarılı bir doktor olması önlerinde engel bırakmamıştı.

Yazan: Halime Mirza ve Öğrencileri

Ya arkadaşları ne olacaktı! Kimisinin babası işsizdi ,kimisi esnaftı dükkanını bırakıp gelmişti. Ellerinde hiçbir gelirleri olmayıp ,umudunu parayla botlarla kendilerini Avrupa’ya kaçıracak insanlara bağlayanlar…Onları büyük tehlikeler bekliyordu.

Yazan: Halime Mirza ve Öğrencileri

   Cümen bu düşüncelerle mücadele ederken ailesi toparlanmış ve yolculuk için hazırdı bile. Biraz heyecan, biraz korku, biraz merak ve geride bırakacaklarının verdiği hüzünle karışık duygular yaşarken İtalya yolcuları için yapılan anonsu duyunca düşüncelerinden sıyrıldı. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Babasının elini sıkıca kavradı ve bilinmezliğe yolculukları başladı…

Yazan: Hatice Kübra GEÇİT ve Öğrencileri

İtalya’ da her şey beklediğinden çok daha zor başlamıştı. Mülteci oldukları için başlangıçta epey dışlanmışlar ve kabul görmekte zorluk çekmişlerdi. Babasının arkadaşı o süreçte hep destek olmuş ve en nihayetinde babası doktorluk mesleğini icra etmeye başlamıştı. Sonrasında güzel şeyler eşlik etmeye başladı. 

Yazan: Hatice Kübra GEÇİT ve Öğrencileri

    Cümen okula başladı. Dil öğrendi. İnsanlarla güzel ilişkiler kurmaya başladı. Kamplardaki arkadaşlarını da asla unutmadı. Elinden geldiğince onlara yardım göndermeye ve destek olmaya devam etti. 

Yazan: Hatice Kübra GEÇİT ve Öğrencileri

 İlerleyen zamanlarda sosyal projelere dahil olup her türlü platformda mültecilerin sesi olmaya ve toplumları bilinçlendirmeye devam etti. Savaşın biteceği ve vatanına ve arkadaşlarına kavuşacağı günü sabırsızlıkla bekliyordu. Güzel günlerin yakın olduğunu umut ediyordu. 

Yazan: Hatice Kübra GEÇİT ve Öğrencileri

Her şey cümen’in umut ettiği gibi oluyordu. Belki de güzel şeylerin olması için umudumuzu kaybetmememiz bu işin sırrıydı. Cümen akıllı ve duyarlı bir çocuktu. İnsanlara yardım etmek onu mutlu ediyordu. İhtiyaç sahiplerinin yanında olmak belki de dünyadaki kötülüklerin ,savaşların ,haksızlıkların son bulmasına sebep olacaktı.

Yazan: Cihan ÇETİN ve Öğrencileri

Cümen artık dünyanın daha yaşanılır bir yer olabilmesi için herkesin herkesin vicdanlı, adaletli,yardımsever olması gerektiğinden emindi. Cümen’in okulunda bu konuyla ilgili bir proje vardı. Projeninin adı ‘’BANA ELİNİ UZAT-EXTEND HAND YOU’’ idi. Cümen hemen bu projede yer aldı.

Yazan: Cihan ÇETİN ve Öğrencileri