Gölgeyle Saklambaç

Merhaba!

Ben Işıl, 8 yaşındayım.

Maceraları çok severim.

Ama bir süredir geceleri uyumakta zorlanıyorum.

Çünkü odama biri geliyor…

Hem sessiz,

Hem kocaman…

Hemde karanlık!

Bir gün babam başka şehre çalışmaya gitti.

O gittiğinden beri,

Bazı şeyler değişti.

Odam daha sessiz,

geceler daha uzun oldu sanki.

Gölgeler bana korkunç gelmeye başladı.

Bir gece ışığı kapattığımda…

Yine geldi,

Yatağımın yanında sessizce durdu.

Uzar, kısalır, tavana tırmanır.

Garip,

Uzun ve

Kocaman bir gölge!

Kaç kere battaniyemin altına saklandım,

bilmiyorum.

Kalbim çok hızlı atmaya başladı.

Sanki biri bana bakıyordu!

İlk başta onun ne olduğunu anlayamadım.

Yatağımın yanına uzanıyor,

duvar boyunca yürüyordu.

Her gece biraz daha büyüyor gibi hissediyordum.

Bir gece…

Sonunda cesaretimi toplayabildim:

“Kim olduğunu biliyorum!” dedim.

Ve o cevap verdi:

“Ben gölgenim Işıl, sadece seninim!”

Şaşkınlıktan yorganımı yere düşürdüm.

Gölge kıkırdadı.

“Ben sen yürüyünce yürürüm,

Sen durunca dururum.

Sen korkunca…

Ben büyürüm!

Bir sabah anneme söyledim:

“Anne, odama biri geliyor.

Gölge gibi, ama gerçek gibi!”

Annem güldü ama hemen ciddileşti:

“Işıl, o sadece senin gölgen,

Ama seni korkutuyorsa birlikte bakabiliriz.”

O gece annem yanımda kaldı.

Korktuğum zaman elimi tuttu.

Ama içimde bir boşluk vardı…

Babam yoktu.

Sanırım karanlıktan değil,

Yalnız kalmaktan korkuyordum.

Sonraki gece ışığı kapattım,

Ama bu kez daha dikkatli baktım.

Ve birden gölge hareket etti!

“Selam Işıl.”

Dedi yumuşak bir ses.

“Ben senin gölgenim.

Beni korkunç sanıyorsun,

ama ben seninle sadece oyun oynamak istiyorum.”

Şaşkına döndüm,

Gölge konuşuyor muydu gerçekten?

Yoksa hayal gücümden mi ibaretti?

Ama ses devam etti:

“Ben seni takip ederim.

Sen ne hissedersen,

Ben de öyle olurum.

Eğer sen korkarsan,

Ben karanlık olurum.

Ama oynarsan,

Ben de ışıkla dans ederim.”

O gece gölgemle oynamaya karar verdim.

Lambayı açıp kapadım.

Elimi tavşan yaptım,

Gölgem tavşan oldu.

Parmaklarımla köpek, kuş, ejderha oldum.

Duvarda zürafa bile yürüttüm!

Gölge artık canavar değil,

Bir tiyatro arkadaşıydı.

Odanın duvarı da bir tiyatro sahnesi gibiydi adeta.

Gölgeyle her gece konuşmaya devam ettim.

Artık onunla saklambaç oynuyordum.

Işıkları kapatmaktan korkmuyordum

Çünkü gölgem bana fısıldıyordu:

“Unutma, ben senin yanındayım Işıl.”

Bir akşam babamla görüntülü konuştuk.

Ona gölge oyunumu anlattım.

Tavşanla kuşun yarış yaptığını…

Babam duyunca kahkahalarla güldü.

“Seninle gurur duyuyorum,

Korkularını dost yapmışşsın!”

dedi.

Artık ışıkları kapatıp mışıl mışıl uyuyorum.

Gölge orada mı?

Evet.

Ama bu kez bana göz kırpıyor gibi.

Ve bende ona kocaman bir gülümseme veriyorum.

Artık gölgem bir canavar değil.

O benim dostum, sırdaşım,gece oyun arkadaşım.

Karanlık da korkutucu değil artık.

Gölgeyle dost olmak,

Korkularımı küçülttü.

Karanlık artık bir oyun alanı.

Geceler benim,

Çünkü cesaret içimde!

Ve gölgem,

O benim en sessiz kahramanım.

Eğer sen de bir gün karanlıktan korkarsan,

Gölgene sor:

“Ben neden korkuyorum?”

Belki o da sana fısıldar:

“Ben sadece seninle oyun oynamak istiyorum!”