KARLI HAVA

Ankara’da karlı bir kış günüydü… Hava ne soğuk,ne de sıcaktı.

Eşim beni okula bırakırken:

-Canan, hava çok güzel. Cumartesi günü çocukları da alalım ve Elmadağ’a gidelim, dedi.

Düşündüm. Çocuklar ve Elmadağ… Ne kadar güzel,ne kadar eğlenceli. Hemen kabul ettim.

Arabadan indim koşarak sınıfıma gittim.

Mantomu hızlıca sandalyeme fırlattım ve:

-Çocuklar sizlere bir müjdem var. Cumartesi günü Mehmet amcanız sizleri ailelerinizle birlikte Elmadağ’a bekliyor, dedim. Öğrencilerimin hepsi sevinç çığlıkları atıyordu.

Elmadağ demek kar demekti. Kar, kardan adam, kartopu, oyun, eğlence, mutluluk, mangal yapmak.

O günü neşe içinde bitirdik ve durmadan cumartesinin planını yaptık.

Cumartesi sabahı markete gittik. Alışverişimizi yaptık. Ben acele ediyordum. Çünkü saat 11.00 olmuştu. Ben öğrencilerime 11.00’de okulun önüne buluşalım demiştim.

Eşime hadi çocuklar okulun önünde bekliyor, deyince gerçek anlaşılmış oldu. Okulun önüne gittik. Bir araba konvoyu bizi bekliyordu.

Konvoy halinde Elmadağ’a gittik. O kadar güzel, o kadar unutulmaz bir gün geçirdik ki hiçbirimiz bu günü unutmadık.

En unutamayan da eşim oldu. Canan, çocuklar deyince aklına öğrencileri geliyor, deyip her yerde bu olayı yıllarca anlatıp durdu.