çok sıkıldım napcam şimdi :)

Mesleğime Balıkesir ilinin Marmara Adasında başladım. İzmir’ de doğup büyüdüğümden benim için deniz çok önemliydi. Denizde büyüyen çocukların vazgeçemediği mavilik beni de büyülerdi her zaman. Sınıfım deniz manzaralı, okulum orta okulla birleşik büyük bir okuldu. İlk yıl 3. sınıfları okuttuktan sonra 1. sınıflara döndüm ve öğretmenliğin ne olduğunu o zaman anladım.

Sınıf mevcudum çok değildi fakat öğrencilerimin çoğu fazlasıyla hareketliydi. Özellikle bir öğrencim ne zaman bunalsa “Ben çok sıkıldım, napcam şimdi?” diyerek soluğu hemen yanımda alırdı. Solaktı, yazı yazmakta zorlanıyordu, matematikte işlemlerin hepsini aklından yapıyor kesinlikle yazmak istemiyordu. Sırasının altında bir top iki ayağının arasında devamlı onla oynuyor bir tek o zaman duruyordu.

Bir gün hayat bilgisi dersinde meslekleri işliyorduk ve bana “Futbolcu olmak istiyorum” demişti. Erkek çocukların çoğunun o yaşta futbolcu olmak istediğini bildiğimden çokta önemsememiştim. Fakat bir beden eğitimi dersinde futbola olan yeteneğini  farkettim, sol ayağıyla oynadığından çalımları iyi ve vuruşları farklıydı. Ada yaşantısının zor tarafı mahrumiyet olmasıdır. Ne yazık ki öğrencimi yönlendirebileceğim bir yer yoktu. Ben de soluğu beden eğitimi öğretmenimizin yanında aldım. Aslında orta okul öğrencileri için açtığı futbol kursuna benim öğrencimi de aldı. Yaşı diğerlerinde en az 4 yaş küçüktü. Fakat onların arasından bile sıyrılabiliyordu. Beden öğretmenimizin de desteğiyle kısa zamanda çok daha iyi duruma gelmişti.

O sınıfı mezun ettikten sonra adadan tayinim çıktı ve ayrıldım. Öğrencilerimle de teması hiç kaybetmedim. Bir gün öğrencim beni aradı ve “Öğretmenim ben Bucaspor’a başladım, yaptıklarınız için çok teşekkür ederim. Artık sizin gibi memleketiniz beni kucaklıyor.” dedi. İşte o zaman öğretmenlerin imkansızlıkları imkanlı kılabilen durumlar oluşturduğunu tekrar anladım. Öğrencimle hala görüşüyorum. maçlarının yakın takipçisiyim ve bir gün çok daha iyi yerlerde olacağına eminim.