BİR ANI BAZEN DÜŞÜNDÜRÜR

Bazen ya telaşla gireriz sınıfa ya da dalgın bir şekilde. Böyle durumlarda çok nadir de olsa bazı malzemelerimizi unuttuğumuz olur. Sınıfa girmişken, tekrar sınıftan çıkıp malzemeyi alıp gelmek yerine bir öğrenciden yardım almayı daha iyi bir çözüm olarak görürüz.

İşte böyle durumlardan bir tanesinde sınıfa girdiğimde öğretmen kılavuz kitabımı unuttuğumu farkettim. Öğrenciler de bunu farketmiş olacak ki hemen kitabımı getirmek için izin almaya başladılar.

Kapıya en yakın öğrenciye “Oğlum hadi öğretmenler odasına git…” der demez çocuk sınıftan çıkmış oldu. İnşallah bulur ümidiyle yoklama almaya başladım. Aradan biraz zaman geçtikten sonra öğrenci tekrar geldi ve “Ne getirecektim öğretmenim?” diye sormaz mı. “Oğlum öğretmen kılavuz kitabı…” kelimelerini duyunca cümleyi tamamlamamı beklemeden yine çıktı. Bu sefer yine eli boş geleceğini biliyordum. Biraz zaman sonra tekrar geldi ve bulamadığını söyledi.

Bu sefer akıllanmıştım. Çocuğun yanına giderek elinden tuttum ve gitmesini engelleyerek dolabımın yerini, hangi kitabı getireceğini ve kitabı nerede bulabileceğini anlattım. Daha sonra öğrenci tekrar gitti. Bu sözlerin üzerine doğru kitap ile gelmişti.

Acaba dinlemeyi bilmediğinden mi böyle oldu yoksa dinlemeyi öğretemediğimizden mi?