ANILARIM

Sınıfımda Down Sendromlu aba-baba gibi kelimelerden başka kelime çıkaramayan dünya tatlısı bir öğrencim var. Bir gün okuma yazma hazırlık çalışması yapıyoruz. Çocuklara çalışma kağıtlarını dağıttım. “Çocuklar 6 yazan armutları boyayın” dedim. Enes’e de kağıt verdim ama öylesine boş durmasın karalasın diye. Çünkü verdiğim kağıtlara sadece bir iki çizik yapar bırakırdı. Fazlalık fotokopi çekmemiştim o gün. Çocuklardan biri yanlış yapmış yeni kağıt istedi. Enes arka tarafımdaydı. Zaten Enes boyamıyor onun kağıdını alıp fotokopi çekeyim hemde çocuklara bi daha anlatayım yönergeyi diye kağıda hiç bakmadan elime aldım havaya kaldırdım ve çocuklara dedim ki çocuklar sadece 6 rakamını boyayacaksınız diğerlerini boyamayın. Çocuklar hep bir ağızdan “öğretmenim Enes hepsini doğru yapmış” deyince şok oldum. Kendimden o kadar utandım ki onun kağıdını aldığım için anlatamam.

Bundan 5-6 yıl önce sınıfımda annesi olmayan bir öğrencim vardı.Babası daha sonra evlenmişti.Kadın iyi bir kadındı.Sınıfta anneler günü kutlaması yapacaktık.Çocuğun babasına program yapacağız eşinizi de bekliyorum dedim. Eşim bu gün gelemez falan dedi ama ben yine de herkesin annesi gelecek o da gelsin deyip sınıfa gittim.Akşama doğru veliler gelmeye başladı. Çocuk bi kenarda öyle bekliyordu.Annesi gelen annesine koşuyordu. Nasılsa onun annesi de gelir diye çok üzerinde durmadım. Belirlediğim saatte programa başladım. Çocukların ellerine hediyeleri verip şimdi bunu annenize verin diye onları annelerinin yanına yolladım.Birde baktım ki sadece o çocuk sahnede yanımda bekliyor. Şöyle bir göz gezdirdim. Diğer çocukların annesi dışında kimse gelmemişti.Çocuk birden ağlamaya başladı ve hepimizin gözlerinden yaşlar süzüldü. Kendimi o kadar kötü hissettim ki anlatamam.Çok büyük bir hata yapmıştım.Çocuğun bi  şekilde gönlünü aldım ama bu bana çok büyük bir ders oldu. Artık bu tür programları yaparken bütün ayrıntılara dikkat etmeye çalışıyorum.