AYAKKABI

Gözlerimi gökyüzüne çevirdim Mersin sıcağı ve hiç alışkın değilim çöl sıcağı .Burada ki ilk görev yerim okuluma gidiyorum yine koşarak yine çok severek.Çünkü biliyorum çocuklar varsa her yer cennettir.

Eylül ayı ve okullar açıldı. 3 ay geçti ve gelmeyen öğrencilerim vardı hala çünkü okulda ki bazı çocuklar mevsimlik işçi olarak çalışıyordu.Her gelen öğrenci ile yeniden yeniden başlıyordu dersler bıkmadan usanmadan .

Ahmet en son gelenlerden akıllı,saygılı, algıları açık,tahtaya kalkmaya soru çözmeye anlatmaya bayılıyor. Onunla da sevdik bir birimizi.Annesi çok istiyor Ahmet okusun diyor, kravat taksın büyüdüğünde … Olur elbet neden olmasın.

Bir kaç ay sonra:

-Ahmet ,hadi kalk oğlum sen bu konuyu iyi anladın bir kez de senden dinleyelim.

-Hayır öğretmenim yerimde anlatsam

-Gel bence bütün sınıf seni daha iyi görür tahtada.

Ahmet kırmadı geldi tahtanın önüne ama yalpalıyor.Bir ayağı diğer ayağının üzerinde .Önce anlayamadım ne yapmaya çalıştığını.Çünkü hiç çocukça hareketler yapmazdı Ki Ahmet.

Daha dikkatle baktım o konuyu anlatmaya çalışırken.

Ahmet’in ayakkabısının teki yırtık, parmaklar dışarıda,sağlam ayakkabı ile yırtık olanı kapatmaya çalışıyor.

Bir kaç ay sonra;

-Ahmet,hadi kalk oğlum sen bu konuyu iyi anladın sen den dinleyelim.

-Öğretmenim ne olur tahtaya çıkmayayım yerim de anlatayım.

-Olur ama tahtada bütün arkadaşların daha iyi görür diye düşünüyorum.

Ahmet kırmadı çıktı tahtaya ama tek ayak üzerinde durmaya çalışır gibi ilginç hareketler yapıyor.

Daha bir dikkatle izledim o konuyu anlatırken.

Ayaklarına doğru baktım sol ayakkabısı yırtık.Sağlam olan ayakkabı ile yırtık olanı kapatmaya çalışıyor görünmesin diye.

O an tutamadım göz yaşlarımı zil imdadıma yetişti. Ahmet’e sarıldım göz yaşlarım saçlarını ıslattı.Ama o hiç anlamadı neden ağladığımı.Sonra ki gün güzel bir ayakkabısı oldu tabi ki.

Ve ben o gün bu gündür nöbetlerim de bile çocukların ayakkabılarına bakıyorum fark ettirmeden.