ANILARIM

Yıl 2002 ,soğuk ve karlı bir okul sabahında Denizli’nin bir ucundaki evimden diğer ucundaki okuluma “nasıl gideceğim?” kaygısıyla uyandım. Okula ulaşmak için iki araç değiştirmem gerektiğini bilmek beni büsbütün germişti. O yıl henüz devlet okulunda görev yapan öğretmenlere pantolon giyme serbestliği getirilmemişti. Dolayısıyla en uzun ve kalın eteğimi dizlerime kadar çıkan çizmelerimi ve okul çantamı alıp dışarı çıktım. Görünürde bir tane bile araç yoktu. Araç bulursam otostop çekmeyi düşünüyordum. Mecburen ana yola  500 metre kadar olan yolu yürümeye başladım. Bir yandan “böyle bir günde neden okulu tatil etmezler?” diye söyleniyordum. 20 cm cik karın içinde yamula yamula yürüdüğümü beni çok sonradan gören bir aracın içinden bir bayan kapıyı açıp ” ablacııığııım, biz aracı durduramıyoruuuuuz, koşarak araca atlayacaksan seni alalııııııım diye ” bağırıyordu. Öyle soğuk bir günde nasıl o kadar terledim bilmiyorum. Kapısı açık ilerleyen aracın içine önce okul çantamı sonra da kendimi fırlatarak nihayet araca binmeyi başarmıştım. Binlerce kez teşekkür ettim. Şehir içinde trafik nispeten daha kolaydı ama şimdi de okula giden dolmuşu beklemek zorundaydım. O saate kadar okulun neden tatil edilmediğine söylene söylene beklerken dolmuş geliverdi. soğuktan resmen takırdamış, dişlerim birbirine vurmaya başlamıştı. Bindiğim yerden 20 daikada vardığım okulumun semtine 45 dakikada vardım. Yokuşun en başında bulunan okula kadar çıkamayacağını söyleyen dolmuş şöförü beni yokusun başında indirdi. Zor zahmet karda etekle ilerleyip okula vardım. Bana okulun kapısından sırıta sırıta bakan idarecim ” hoccanııım hayrola niden geeding sen baken bu sovukta, okulla demin tatil oldu” demez mi? Önce sevinsem mi, ağlasam mı bilemedim. Bir an eve nasıl döneceğim tasasıyla yıkıldığımı hissettim