SARIKAMIŞ

Bilginin nasıl aktarılacağını öğrenmeye başladığım, karlarla kaplı hüzünlü havası ile anılarla dolu hala yuvam dediğim…

İmkanlarınızın kısıtlı olduğu tüm hayatınızın bembeyaz bir örtü altında geçtiği unutulmaz bu zamanlarda oğullarım gibi olan Mustafa, Salih, Nurullah ve Osman.

Aile özlemimi azaltan, doğumgünlerimde kapıya gizlice hediyeler bırakan, Karadenizli olmamdan mı bilemiyorum ama anne eli değmiş keklerle akşamları çaya gelen, beni hiç yalnız bırakmayan canlar…Ama hep ”Hocam gelmişken şu soruya da baksak” diyen oğullarım ..

Nasıl geçtiğini anlayamadığım üç yıl… Büyüdüklerini izlemek hem gurur verici ama bir o kadar da ayrılığın kapıya dayandığının habercisiydi. Ve beklenen an geldi yuvadan uçup gitti oğullarım hem de farklı şehirlere, birbirinden hiç ayrılmayan kuzularım. Nurullah’ın İstanbul’daki üniversitesini ziyaretinde beni arayarak ”Hocam ben bu şehirde yapabilir miyim?” sorduğu an.. İstediği her şeyi yapacaktı oysa ki.

Yıllar geçmeye başladı ben Kırklareli’ne onlar yeni hayatlarına alışmaya başladılar.

Ve bir gün yeni okulumda yeni canlarla geçen bir ders saati olacaktı ki kapı çalındı. Müdür bey ”Girebilir miyiz?” dediğinde gördüğüm tek şey oğullarımdı… Ellerinde çiçekler karşımdaydılar…