ÖĞRETMENLE ÖĞRENCİ KARIŞTIRILIRSA…

-Öğretmenliğinin ilk yılıydı,meslek lisesinde görev yapıyorum.Yaşım 22 ve öğrencilerimin yarıdan fazlası 18-20 yaşında delikanlılar…Yüzlerini görebilmem için mutlaka başımı havaya kaldırmam gerek:) Sadece bilgisayar bölümündeki kızlarımla  boylarımız eşit seviyede konuşabiliyorum 🙂

Derken bir gün nöbetteyim.Mümkün değil sakince içeri girin seslenişiyle sınıflarına girmiyor öğrencilerim.Zilin sesini zaten umursayan yok…Müdürüm benim zor durumda olduğumu gördü,”Hoca Hanım bağır biraz duysunlar sesini”dedi ve gitti.Bana bir cesaret geldi.Başladım bağırmaya,ama ne bağırma :)…Bağırdıkça herkes sınıfına çekilmeye başladı,yalnız biri hariç.Arkadaş sınıf kapısının önünde durmuş bir kaç kişiyle sohbet ediyor,zerre beni takmıyor.Ben de sesi biraz daha yükseltmeye karar verdim.Yanına yanaştım;”Sana söylüyorum duymuyor musun,yeter artık zil çaldı,gir sınıfına kapını kapat”diye kuvvetlice bağırdım.Keşke bağırmasaydım.Yavaşca bana döndü ,kaşlarını önce çattı,sonra da gülmeye başladı,”Hocam ben yeni atandım,Edebiyat öğretmeniyim” dedi.Tabi ben dünya değiştirdim 🙂 kulaklarımda bir uğultu,boğazımda bir yumru 🙂 Kaç defa kendisinden özür diledim hatırlamıyorum ama ordan tayinim çıkana kadar tüm okulda zaman zaman hatırlayıp güldüğümüz bir anı olarak kaldı o nöbet günüm…Hocamın kulakları çınlasın 🙂