Keklik’te Bir Sabah

İlk atandığım yer Diyarbakır’ın daha önce adını duymadığım ilçesi Çermik’in Keklik köyüydü. 23 yaşındaydım atandığımda. Öğrenci azlığı nedeniyle atandıktan bir yıl sonra okul kapatıldı ve öğrenciler karşı köye nakledildi, ben de ilçe merkezine geldim. Köyde öğretmen olmak bambaşka bir tattır. Hiç unutmam o günleri. Öğretmenler odasında iki sandalye bir de sehpa vardı. Minik bir fare fotokopi makinasının içine girerdi ısınmak için kışın. Kardan dolayı servis okula ulaşamadığı için inip yürürdük. Hayatımda o kadar üşüdüğümü hatırlamıyorum. Sınıflar sobalıydı. Çocuklar evden çalı çırpı getirirdi, eski gazetelerle tutuşturup yakardık. Teneffüste çocuklarla başına geçip şakalaşıp, sohbet ederdik. O çocukların isimlerini hiç unutmam.

Bir sabah dersteyken sınıfa bir nine geldi. Kürtçe konuştu, anlamadım. Sarıldı durdu. Çocuklar kahkaha atıyordu. Meğer biri ona köye doktorların geldiğini söylemiş. O da okula geldiklerini sanmış ya da öyle söylemişler nineye. Beni görünce doktor sanmış. İlaç yazmamı istiyormuş. Çocuklar nineye Kürtçe; “O öğretmen. Doktor, hemşire falanca yerde, oraya git”, dediler. Çok gülmüştük o sabah.