Karlı bir gün

İlk görev yerim olan Erzurum’un Hınıs ilçesinde kar o kadar yoğun yağmıştı ki yerden kalkmak bilmemişti. Ayazla beraber kar donunca yürümek zorlaşmıştı. Her yer kayıgandı. O zamana kadar bir kaza geçirmemiş olsam da dikkatli davranıyordum.

Okuldan sonra bir gün eve dönerken arkamda öğrencimin olduğunu fark ettim. Dönüp arkaya baktım ve ona sesleneyim derken yeri boyladım. Tam yere kapaklanmadım. Bir yandan toparlanmaya, bir yandan kitapları kurtarmaya çalışıyordum. Ancak hala yerde sayılırım. O anda arkadaki öğrencim belirdi ve ‘ İyi günler hocam.’ deyip yanımdan geçip gitti. Ben şaşakaldım. Yanımdan öylece geçip gitmişti. Sanki ben gözünün önünde düşmemiştim ve o da sanki ben yerde değilmişim gibi davranmıştı. Bu duruma gülsem mi ağlasam mı bilemedim. Şu an hatırlarken ve anlatırken bayağı gülüyorum. Ancak o durumda pek garip gelmişti bu durum. Daha sonra yakın arkadaşım olan sınıf öğretmenine durumu anlattım. Tabii o da katıla katıla güldü. Sonra bir gün yanına çekip öğrencimle konuşmuş. Öğrencim de ‘Ben öğretmenimiz mahcup olmasın diye öyle yaptım.’ demiş.