doğudaki güneş

Şırnaktaki öğretmenliğimin ilk senesi… Yıl 2011…Bir çok tedirginlikle gittiğim şehirde tutunmaya çalıştığım, bana farklı olan her şeye alışmaya çalıştığım bir yıl… İlk derse girdiğim sınıf 11 TM. İngilizce öğretmeni olarak pek sevilmeyen bir ders… Ve sürpriz… Sınıf bomboş kimse gelmemiş. Biri hariç… Emrah.. Karşımda bembeyaz dişleriyle kocaman gülüşlü, kırmızı yanaklı, benden de uzun bir genç oturuyor. Öğretmen masasının tam önündeki sırada. Bunu beklemiyordum. Koca bir sınıf öğrenci, tanışma seansı ve küçük bir sohbet sonra ders anlatmaya geçerim diye planlarken tek bir öğrenciyle napabilirdim ki? Biraz sohbet ettik iki yabancı. Ordan burdan konuştuk. Ve onu o kadar çok sevdim ki… Kitaplardan söz ettik, edebiyattan… Şiirlerden ve daha bir çok şeyden konuştuk… Her zaman saygısıyla, dünyaya bakış açısıyla, insanlığı ve sevgisiyle bana hem öğrenci hem öğretmen oldu. O kadar masum ve o kadar içtendi ki… Şimdi üniversiteden mezun olmak üzere. Kocaman bir adam oldu. Hayata atılma korkusu sarıyor bazen… Onu tanıdığım günden beri birbirimize destek olduk ve nefesim yettiğince de destek olacağım. İyi ve sevgi dolu kalbiyle hep iyi yerlere gelmesini istiyorum. Hala görüşüyoruz ve artık ben onun ablasıyım. Dualarım seninle Emrah…