UNUTULMAZ DÜŞ

Yıl 1997 … Mevsim Kış …

Henüz stajyer öğretmenim … Soba yakmayı yeni öğreniyorum … Sobamı nihayet yaktım. Afyon’un sert soğunda evim biraz ısındı. O zamanlar “Günlük Planlar” deftere özenle yazılıp, onu sabah okul müdürüne imzalatılıyor. Günlük Planımı uzun uzun düşüne düşüne yazdım. Çok önemliydi benim için … Ertesi günün senaryosunu hazırlamaktı günlük planım. Şimdi daha önemli bir işim daha vardı. Sınıfımın “ATATÜRK KÖŞESİ” için ATATÜRK görsellerimi hazırlamak … Eee elimizin altında internet yok…

ATATÜRK KÖŞEM … Birden O’nu gördüm … Karşımdaydı … Ve fotoğraflardaki halinden daha da yakışıklıydı … Masmavi gözleriyle bana bakıyordu. Elimdeki fotoğrafları uzattım.

-Sizin fotoğraflarınız … Sınıfıma asacağım …

-Onlar çok önemli değil, çocuk … BENİ ANLAT ONLARA …

Birden titrediğimi ve üşüdüğümü hissettim. Kendime geldiğimde sobanın yanan çıtırtılarını duydum. Güzel yanıyordu. Ama ben üşüyordum … Gördüğüm en güzel düşümdü …