MUTLUŞ KASABASI

Bir varmış bir yokmuş, doğası ile insanın büyüleyen küçük bir kasaba varmış. Bu küçük kasabanın adı MUTLUŞ imiş. Bu kasabanın üzerindeki güneşin kitap danslarında çiçekler, çatı ve çimenler fısıldaşırlarmış. O huzur ve dinginliğin içinde insanlar ve hayvanlar da mutlu, keyifli ve dostça yaşarlarmış.

Damla ve Yağmur adında iki kızda bu kasabanın musmutlu insanlardan birileriymiş. Bu iki kızadada ki herkesin yardımına koşar, hayvanlar için yaptırsın, hastalara yardımına koşar, yaşlılara yardım eder ve boş buldukları her yer tohumlar ekerlermiş. Aslı adında bir kız varmış ki sormayın, bu kız kardeşim bu kadar, bu bıkmış, böyle fesat biri yaşar inanın herkes şaşırıyormuş. Aslı sadece kendini yedi ve kendini beğenen şımarık bir kızmış. Yüzü çok güzelmiş ama kalbi çok çirkinmiş. Kasabanın bütün çocukları bir arada gelip bayramlarda eğlenirlerken Aslı sadece onlardan küçümseyip dalga geçermiş. Bu sonuç kasabanın hiç bir çocuğu Aslıyla arkadaşlık yapmazlarmış. Dostluğu haklıymış.Ama Aslıya diğer çocukları zavallı, çirkin ve aptallarmış.

Günleri bir gün Damla ve Yağmur yine boş yapraklara meyve suyu ekleriken ilerde ki kiraz yaprağı altında bir karartı boncuklar. Aslı olduğu ve gizli gizli ağladığını duymuşlar. Hemen yanına gidip sormuşlar

– Hayrola Aslı birşey mi oldu, neden ağlıyorsun?

Aslı hemen yüzünü silip tüm şımarıklığıyla

-Yok bir şey, gözüme toz kaçtı. Hem ne belki de benim gibi güzel ve akıllı bir kıza. Haaahahah. Siz beni kendinizle mı?

Ve arkasından dönüp gider. Yağmur ve Damla şaşırmışlar. Ama anlayamamışlar.

Aradan günler geçmiş kasabanın panayır günü gelmiş çatmış . Bütün kasaba en güzel kıyafetleriyle kasaba meydanında toplanmış . Müzikler, danslar, pastalar , yarışmalar ve daha nice eğlenceler. Herkes çok eğlenirken maalesef Aslı evinde sadece bu sesleri dinleyip dinleyip hırsından kuduruyormuş.  Ertesi sabah Aslının annesi birde ne görsün, Aslı baygın bir şekilde yatağında yatıyor. Hemen kasabanın Otçu ninesini çağırıp çare bulmasını istemiş kızına. Ama nafile Aslının tek çaresi Dumanlı Dağın tepesinde ki mağaraya gidip Yedi başlı yılanın dilinin altındaki iksiri alıp Aslıya içirmek gerekiyormuş. Ama bu iksiri alacak kimseciklerde yokmuş. Çünkü zaten hiç sevilmediği gibi hiç dostu da yokmuş.  Ama dünyalar iyisi Damla ve Yağmur buna dayanamamışlar. “Biz gideriz” diye atılmışlar. Az gitmişler uz gitmişler dere tepe düz gitmişler, öyle bir yamaca tırmanmışlar ki ayağı kayan Damla yuvarlanmış ve bacağının birini incitmiş. Yine de pes etmemişler. Yağmur’un omzuna yaslanıp sendeleye sendeleye  Yedi başlı yılanın olduğu mağaranın kapısına gelmişler.

Yavaş ve sessizce mağaradan içeri girmişler. Sesleri duyan yılan mağaranın dibinden tıslamaya başlamış. Damla ve Yağmur korkarak

– Biz kötülük yapmaya gelmedik. MUTLUŞ kasabasından geliyoruz. Bir arkadaşımız çok hastalandı. İyileşmesi için sadece senin dilinin altında ki iksire ihtiyacımız var. Lütfen bize yardım et.

Yedi başlı yılan:

– Peki söyleyin bakalım “Hiç azalmayan, paylaştıkça çoğalan ve asla kaybolmayan bir şey  söyleyin bana” Eğer doğru cevabı verirseniz iksiri ve sizin canınızı bağışlayacağım.

Yedi başlı yılan gök gürültüsü kadar yüksek bir sesle tıslamaya başlamış. O kadar yüksek bir sesle yapmış ki bunu mağarada ki taşlar sallanmaya başlamış. Derken yılanın dilinin altından kırmızı bir şişe düşmüş. ” alın bu şişeyi götürün  arkadaşınıza , ve bilin ki iksir sadece sevgisizlikten hastalananlar için kullanılır. Yani o arkadaşınız bu iksir sayesinde hem hastalığından kurtulacak hem de sevgisizlikten kurtulacak. Çünkü kalbi sevgi ve hoşgörüyle dolacak. Uğurlar olsun” der ve mağaranın dibinde birden kaybolur. Kızlar iksiri alıp kasabaya dönmeye başlarlar. Az giderler uz giderler dere tepe düz giderler. Hiç kolay olmayacaktır kasabaya varmaları, çünkü Damla nın incinen ayağı iyice şişmiş ve yürümesini zorlaştırmıştır.  Pes etmeden yola devam eden bu iki arkadaş sonunda MUTLUŞ kasabasına varmışlardır. Kasabanın girişinde onları bekleyen insanlar hemen kucaklayıp Aslı nın evine götürmüşler. Otacı nine önce iksiri alıp Aslıya içirip sonrada Damla’nın incinen ayağını tedavi etmiş. Aradan geçen bir kaç gün sonunda Aslı uyanıp her şeyi öğrenir öğrenmez Damla ve Yağmur’un evine gidip sıkı sarılıp teşekkür etmiş. Bundan sonra hayatında  her şeyden önce dostluğun , sevginin, yardımlaşmanın ve iyiliğin  geleceğini söyleyip , minnet borcuyla ayrılmış yanlarından

MUTLUŞ kasabasında insanlar var ve huzurda yaşamaya devam ederlerken, bir kez daha insan olmanın pek görevlerini de hatırlamışlar. Onun insan, yaşam, insanlar, hayvanlar, çiçekler, böcekler, böcekler, hayvanlar, çiçekler, çiçekler, … Bu kadar çok canlının yaşadığı bu dünyaya saygı, sevgi, hoşgörü ve sadece bir köy değil bütün dünya MUTLUŞ kasabasına dönebilir. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine. Gökten üç elma düşmüş, kimin olduğu ona ….

EYLÜL  ŞENYURT