Öğretmenliğimin ilk yıllarıydı…Dışarıda ağaçlar bahara merhaba dercesine dallarındaki çiçeklerin yerini rüzgarın eşliğinde yemyeşil yapraklara  bırakırken bu merasime serçelerin coşkulu sesleriyle benim minik öğrencilerim de şahitlik ediyordu.Resim dersindeydik.Baharın vermiş olduğu yorgunluk beni o kadar halsiz bırakmıştı ki biraz olsun nefes alıp dinlenmek için onlardan bol tasvirli baharla ilgili bir resim yapmalarını istedim.

Güneşli bir bahar günü hep birlikte pikniğe gittiğimizi ve bu piknik yerinin yemyeşil ağaçların rengarenk çiçeklerin cıvıl cıvıl ötüşen kuşların  olduğu burada ip atlayıp top oynadığımızı salıncakta sallanıp saklambaç,  kovalamaca,yakar toplar oynadığımız bir resim yapmalarını istedim.Anlattıklarımı pürdikkat dinleyen miniklerimi resmi yapmaları için serbest bıraktım.

Aradan beş dakika geçtikten sonra Onur isimli öğrencim elinde resim defteriyle yanıma gelip:

-Öğretmenim bitti,dedi.

Resmine baktığımda resimde sağ üst köşede siyahlık alt taraf tamamen yeşil sol üst köşede birkaç bulut ve güneşi anımsatan bir sarılık vardı. Onur’a pikniğe birlikte gittiğimizi salıncakta sallandığımızı toplar oynadığımızı ama bu resimde kimsenin neden olmadığını sordum.O da bana:

-Öğretmenim (sağ üst köşeyi göstererek) görmüyor musun kara bulutlar var yağmur yağdı ve hepimiz eve gittik o yüzden resimde kimse yok.Ağaçların olduğu yerde taşlar vardı yokuştu orada oturamadık zaten pikniğimizi yeşil alanda yaptık o yüzden kimseler yok,dedi. Yüzümde öğrencimin masumiyeti ve yaratıcılığın vermiş olduğu bir tebessümle onun pratik zekasına mı sevineyim yoksa dinlenme hevesimin yarıda kalmasına mı üzüleyim bilemedim =)

                    iyi ki öğretmenim 🙂

24.01.2018 ÇARŞAMBA

                                                               E-Twinning