PAYLAŞTIKÇA ARTAR MUTLULUKLAR

Tan yerinin ağarmasıyla birlikte evdeki hareketliliği zar zor da olsa işitebiliyordum o gün. Uyku beni öylesine esir almıştı ki beynim “kalk” dese de vücudum bir türlü kurtulamıyordu yatağın hoş sıcaklığından.

Anneannemin namazını bitirdikten sonra oturma odasındaki koltuğuna doğru yürüdüğünü anlayabiliyordum ayak seslerinden. Biz uyanana kadar sabırla tesbihini çekecek ve ev halkının uyanmasını bekleyecekti sessizce. Böyle anlarda annem, babam ve ağabeyimden önce kalkıp sabahın sessizliğini paylaşmayı seviyordum onunla.

Anneannem beni dizlerine yatırır ve saçlarımı okşayarak geçmiş günlerinden onda iz bırakan bir anısını anlatırdı usul usul. Biliyordum ki anlattığı bütün o anıların bende de iz bırakacağından emin oluyordu her gün.

Odamın kapısını açıp anneannemin yanına tam seğirtecekken annemle babamın da çoktan kalkmış olduğunu fark ettim günün ilk ışıklarıyla beraber. Demek ki bugün bir farklılık vardı ki onlar benden önce uyanmış ve mutfakta fısır fısır bir şeyler konuşuyorlardı.

_ Yazık oldu Ahmetlere. Bu kış günü evsiz barksız ne yapacaklar acaba, dediğini duydum annemin önce.

_ Gerçekten öyle oldu. İki küçük yavruları da var üstelik, dediğini işittim ardından babamın da.

ŞEHİT ÖMER HALİSDEMİR AİHL

_Neden evsiz barksız kalıyorlarmış ki, diye atıldım.

Anneannemin anlattıkları geldi aklıma birden. Zor günlerinde onları bu şekilde ortada bırakmak bize yakışır mıydı? Hani komşusu açken tok yatan bizden değildi.

Şaşırma sırası annemle babama gelmişti. O şaşkınlıklarının yanında gözlerindeki mutluluğu da görmemek imkansızdı.

İşlerini yoluna koyana kadar onları misafir etmeye karar verdik. Arkamı döndüğümde anneannemin yanağından süzülen gözyaşlarını sildiğini görmüştüm.

NENE HATUN

İHO

_İşte gerçek bir iyilik her zaman gerçek bir iyiliği doğurur. Benim hayattaki amacım buydu. Bunu yaşadım. Sizler de şimdi sağlam atılan tohumlar gibi fidan vererek dallarınızı iyilikle çoğaltıyorsunuz, dedi ve sustu.

Biz onun susuşunu izlerken o ağır aksak adımlarla yürüyerek benim yanına geldi ve alnımdan öpüp bağrına sıkıca bastırdı. Ağzından mırıldanarak çıkan duaları işittim ardından gözlerime bakarak dedi ki,

GAZİ ORTAOKULU

O kadar mutlu olmuştum ki anneannemin bu sözlerini duyunca. İnsan ne için yaşar ki, diye düşündüm. Komşularımız darlık içindeyken ben nasıl rahat yaşardım. Bize gelecek olan arkadaşlarımla oynayacağım oyunların hayalini kurmaya başlamıştım bile. Odamı, oyuncaklarımı, her şeyimi paylaşacaktım. Ama ya kabul etmezlerse tüm bunları diye düşündüm.

Bir süre sonra kapı çaldı. Meğer babam aramış Ahmet amcayı. Sevine sevine kabul etmişler teklifimizi. Onlar geldikten sonra hep birlikte oturduk sofraya. Nasıl güzel bir şeydi paylaşmak. Hep ailemin dediği gibi ”Paylaştıkça artar mutluluklar.”

Evimizin salonuna Ahmet amca ve ailesi için yer yatağı serdik. Ahmet amca o yer yatağını her akşam kendi kuracak ve her sabah kendi toplayacaktı artık. Ailecek bizim evi benimsediler ve sevdiler. Biz de onları çok sevdik.

Ahmet amcaların bizde kaldıkları ilk gece uyuyamadım. Uzun uzun düşündüm. Yatağımda uzanırken aklıma bir fikir gelmişti çünkü. Sabah oldu ve fikrimi babama anlattım. Ahmet amcanın asıl mesleği marangozluktu. Kendi dükkanını açabilirse hem ömür boyu işten çıkarılma sorunu kalmazdı hem de ev sorununu çözmüş olurduk. Peki, dükkan için gerekli olan parayı nasıl bulacaktık? Ekmek yapıp satmaya karar verdik bunun için de. Babamla biz ekmekleri yaptık,  Ahmet amca da yaptığımız ekmekleri sattı. Kazandığı paraları biriktirdi. Biraz da mahalleli yardım etti. El birliğiyle dükkanı açtık. Sonra da kiralık bir ev bulduk. Ahmet amca kendisi ve ailesi için çok teşekkür etti. Onlar kendi evlerinde rahat ettiler biz de onların mutlu olduğunu gördükçe rahatladık.